Μωρά στη Φωτιά & Απροσάρμοστοι live @ Κύτταρο
- Λεπτομέρειες
- Γράφει ο/η Μαριέττα Κασιδόκωστα Μαριέττα Κασιδόκωστα
- Κατηγορία: Live & Συναυλίες Live & Συναυλίες
- Δημοσιεύθηκε : 26 Μαΐου 2013 26 Μαΐου 2013
"Άντε και καλή τύχη μάγκες"
Η Παρασκευή 17/5 μας βρήκε στο Κύτταρο για να κάνουμε μια βουτιά στο παρελθόν με αγαπημένα τραγούδια και πρόσωπα.
Στις 23:00, λοιπόν, εμφανίστηκαν στην σκηνή ο Αλέκος Αράπης στο μπάσο μαζί με τον Οδυσσέα Γαλανάκη στην ηλεκτρική κιθάρα και τον Κυριάκο Δαρίβα στους ήχους των ντραμς. Όπως ήδη γνωρίζετε, μιλάμε για τους «απροσάρμοστους», το γκρουπ που συνόδευε τον αξέχαστο σε όλους μας Παύλο Σιδηρόπουλο από το 1979. Ξεκίνησαν την συναυλία με το «Welcome To The Show» και εμείς τους ανταποδώσαμε το καλωσόρισμα με το πιο δυνατό μας χειροκρότημα!
Στον χώρο βρισκόμασταν διάσπαρτες ηλικίες, αν και όλες άνω των 25! Μάλλον η γενιά μας μεγαλώνει… Όλοι όσοι ήμασταν εκεί ξέραμε την ιστορία του γκρουπ και όλοι τραγουδούσαμε μαζί τους «το βιβλίο των ηρώων του τρόμου», το «πες μου αν θέλεις κάτι»… Και «ο μήνας έχει εννιά». Η αναποδιά, όμως, μας χτύπησε την πόρτα. Ο κ. Γαλανάκης έπαθε κάτι στο χέρι του και έτσι μείναμε χωρίς κιθάρα!! Ομολογώ πως τρομάξαμε όλοι οι υπόλοιποι έκτος από την μπάντα, η οποία μας ζήτησε συγγνώμη και ένα ακόμα ζεστό χειροκρότημα για τον Οδυσσέα και συνέχισε απτόητη. Βέβαια με αυτόν τον τρόπο έγινε κάτι το ασυνήθιστο. Ακούσαμε τους τρόπους σύνδεσης των δύο οργάνων μπάσου και ντραμς, κάτι το οποίο κανένας νομίζω δεν το είχε φανταστεί. Με δυο, λοιπόν, μουσικούς συνέχισε η βραδιά με τους απροσάρμοστους, οι οποίοι όχι μόνο προσαρμόστηκαν σε αυτό αλλά έβαλαν και τα δυνατά τους να μην μας απογοητεύσουν και το κατάφεραν πολύ καλά! Ταίριαζαν τόσο αρμονικά τα δυο αυτά μουσικά όργανα με την φωνή τους που σχεδόν δεν χρειαζόταν η κιθάρα. Συνέχισαν με το «στην Κ», τον Μπάμπη τον φλου και «το 69»! Μας ολοκλήρωσαν στιχουργικά με το «άντε και καλή τύχη μάγκες» και τέλος μας αποχαιρέτησαν με ποιο άλλο; Μα φυσικά με «το Rock n' Roll στο κρεβάτι»!
Κατεβαίνοντας οι απροσάρμοστοι από την σκηνή και την ώρα που ανυπομονούσαμε να ανέβουν τα μωρά στη φωτιά να μας ανεβάσουν και εμάς, διέκρινα στον αέρα ένα περίεργο συναίσθημα λησμονιάς. Λησμονιά για αυτά που χάθηκαν χωρίς να τα περιμένεις, για αυτά που ήλπιζες ότι θα συμβούν και δεν συνέβησαν ποτέ, για τις στιγμές που έζησες και ξέρεις ότι χάθηκαν. Και εκεί που ήμουν βυθισμένη σε σκέψεις, ακούω σαν σε όνειρο ειλικρινά «Καλησπέρα! Ευχαριστούμε που ήρθατε!». Και τα μωρά στη φωτιά ξεκίνησαν να κάψουν όλες τις κακές μας στιγμές και σκέψεις.
Πλημμύρισε ο χώρος ακούσματα ηλεκτρικά. Κιθάρες, πλήκτρα, ντραμς ήταν όλα συγχρονισμένα για το «υποσχέσεις», «χαμαιλέων» , «Βαβυλωνία», «Σαλλονίκη». Ο Στέλιος Παπαϊωάννου-Σαλβαδόρ (στίχοι, μουσική, τραγούδι και μπάσο), ο Γιάννης Σαββίδης (κιθάρα), η Eljona Ελένη Sinjari με το μοναδικό της στυλ στα πλήκτρα, ο Φώτης Τσακιρίδης (τύμπανα) και ο Βασίλης Ναλμπάντης και Χρήστος Εμεξεζίδης (τρομπέτα), έκαναν ένα μαγαζί να χειροκροτεί, να χορεύει, να χάνεται στην κυριολεξία ο ένας με τον άλλο λόγω των ανθρώπων που πήγαιναν όλο και πιο κοντά στη σκηνή για να δείξουν την αγάπη και την αφοσίωση που έχουν στο συγκρότημα.
Ήταν τόσο ζωντανοί πάνω στη σκηνή και τόσο δυνατά τα κομμάτια, που επέλεξαν να πουν. Μας ξεσήκωσαν για τα καλά! Σαν μωρά, λοιπόν, και εμείς, που όταν παίζει το αγαπημένο παιδικό στην τηλεόραση και τελειώνει θέλουμε κι άλλο, δεν τους αφήσαμε καμία επιλογή από το να συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο. Έτσι σειρά είχαν τα τραγούδια «αδέλφια στη κόλαση», «σκυλίσια μέρα», «παυσίπονο», «μανιφέστο», «αδρεναλίνη» ,ένα καινούριο κομμάτι το «όνειρο» και αλλά παλιά και καινούρια.
Σιγά σιγά, όμως, έπρεπε να πάρουμε το δρόμο για την οδό που γράφει «τέλος» και έτσι φτάσαμε στο κλείσιμο της βραδιάς. Έβλεπα τους γύρω μου να επιζητούν «κι άλλο κι άλλο» και σκεφτόμουν το εξής. Κάποιοι άνθρωποι βρήκαν το κουράγιο μετά από δουλειά, δρόμους, ίσως εντάσεις και καυγάδες να έρθουν στο Κύτταρο για να λατρέψουν για ακόμα μια φορά συγκροτήματα, που τους κρατάνε συντροφιά σε όλη αυτή τη σχίζα των ημερών μας, και να χαρούν με αυτή τους την πώρωση σαν να είναι για αυτούς ήθος και έθιμο από μια άλλη εποχή. Εύχομαι, λοιπόν, και εγώ με τη σειρά μου σαν παιδί να μείνουμε πάντα σε αυτούς τους ρυθμούς και να υπάρχουν τέτοια live, που θα μας κρατάνε ζωντανούς!

