Λόγια του Γ. Αγγελάκα για την επανατύπωση των βιβλίων του

Δεν πιστεύω στην γραμμική έννοια του χρόνου,δεν πιστεύω στο παρελθόν,δεν πιστεύω στο μέλλον,το παρόν μου φαντάζει ηδονιστικό για την εν δυνάμει αέναη δυνατότητα που μου προσφέρει να περιφέρομαι πάνω κάτω στον συμπαγή τετραδιάστατο χωρόχρονό συναντώντας τον εαυτό μου σε όλες του τις ηλικίες. Χαίρομαι για την επανατύπωση αυτών των δύο συλλογών κειμένων (“Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι” και “Πως τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε”} γιατί εκεί μέσα με συναντώ απο τα εικοσιδύο μέχρι τα σαράντα.

Θα χαιρόμουν ακόμα περισσότερο αν προχωρούσαμε στην επανατύπωση και όλων των “μελλοντικών” μου κειμένων,όμως κάτι τέτοιο προς το “παρόν” φαντάζει τεχνικώς αδύνατον. Είμαι σίγουρος πως γίνομαι κατανοητός τουλάχιστον σε όσους είχαν διαβάσει αυτό το κείμενο πριν το γράψω. Στο κάτω κάτω δεν λέω και τίποτα περισσότερο από αυτά που λένε οι πρώτοι στίχοι στο “Πως τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε”:

"Πριν αρχίσουν όλα

Είχαν κιόλας αρχίσει

Πριν φτάσω ήμουν ήδη εκεί

Τα ίχνη μου και ο δρόμος προϋπήρχαν

Τ' ακολούθησα

Βρήκα ένα σπίτι στις φλόγες

Μπήκα μέσα και του 'βαλα φωτιά".